Artık dönüş yok.Sadece geçirdiğimiz o kısa ve sahte günlerin anısına sesleniyorum sana...
Nedense son günlerde hep aynı görüntü var düşlerimde,bana bakışın ve benim o yeşil gözlerinde kayboluşum.Sen balki farkında bile deildin ama ben hep kayboldum senin gözlerinde.Konuşamayışım,kelimelerin boğazımda düğümlenmesi bundan olsa gerekti.İlklerimi sende yaşıyordum.Gülüşün alıp götürüyordu beni başka boyutlara.Anlıyordum gülüşlerinin,dokunuşlarının,güzel sözlerinin sahteliğini ama elimden gelen bişey yoktu söz geçiremiyordum kalbime.
gitgide uzaklaşırım sanmıştım,gitgide yakınlaşıyordum.Ama sen uzaklaşıyordun.Seni göremediğim günlerde bile her an bana söylediklerini,bakışlarını,ellerini yeniden hatırlıyorum.Her seferinde parçaları dağıtıp yeniden başlıyorum;boşlukları doldurduğumda yine aynı resim çıkıyor "SEN".Kaçmaya,unutmaya çalıştığım herşey seni çağrıştırıyor.Senin gülen,şakalar yapan herkesle herşeyle alay eden hallerinden çekinmedim ben.Herkese herşeye göğüs gerecektim.Sende benimle gelecektin söz vermiştin.Beni bırakmayacaktın,savunacaktın.Ama sende korkak çıktın.Ne olur
sor kalbine uykusuz gecelerin tarifini,aşk bu kalbe bile sığmıyor.Söz bile geçiremiyorum kalbime,gönlüme yaralı yaralı büyüyor içimde aşkın.VAZGEÇ kalbim VAZGEÇ seni ancak kalbi olan anlar.Kalbinin yerini taş alanlar deil...